graffiti // erkende kunst

Gedachten bij het vinden van een onderwerp voor het scriptie aankomend jaar.

Sinds dat ik ongeveer 12 jaar oud ben, ben ik gefascineerd door graffiti.
De kleuren, de vorm, het openbare, en het feit dat je woorden die zelf al een betekenis hebben ook nog op een manier kan schrijven die deze betekenis ondersteunt, ik vond het geweldig.

Kortom: ik raakte gefascineerd door typografie.

Tijdens de middelbare school was er niks belangrijkers voor mij dan overal mijn pseudoniem achter te laten, uren lang styles te onderzoeken en te kijken hoe ik mijn letters meer flow zou kunnen geven, hoe ik ze leven in kon blazen.

Vrij snel begreep ik, dat er wel regels achter staan hoe een letter wel of niet uit mag zien, dat er op een of andere manier een basis bestaat waar letters op zijn gebouwd.

Een paar weken geleden vond ik een serie terug, die ik ooit voor mijn sollicitatie voor de AKI had gemaakt: een step-by-step analyse hoe ik tot mijn style kom.

Door graffiti leerde ik twee van mijn beste vrienden kennen, ik kwam er achter wat het betekend om gezamelijk een concept te ontwikkelen, acties te plannen en als team te werken. Maar waarvoor we het eigenlijk deden, waarom we elk weekend gevaar liepen ons toekomst op het spel te zetten in vorm van illegaal bezig te zijn voor de anonyme roem, dat snapte niemand zo goed. En om eerlijk te zijn, ik heb het antwoord nog steeds niet gevonden.

Inmiddels ben ik ermee min of meer gestopt, doe nog af en toe wat klusjes bij mij thuis of bij vrienden, ik heb besloten om grafisch ontwerper te worden. Maar ik vraag me af, hoe sommige artiesten het wel voor elkaar hebben gekregen om hun werk in succesvolle galerieen en bekende musea te krijgen, en dat op een vloeiende manier, zonder van hun medium te wisselen.

Smash 137 is een voorbeeld van een kunstenaar, die op de straat is begonnen en het voor elkaar heeft gekregen, zijn letters in een jarenlange ontwikkeling op een zo geniale manier te abstraheren, dat zijn werk tegenwoordig voor duizende van euros wordt verkocht.

Maar waar ligt de grens? Wanneer is graffiti het waard om tentoongesteld te worden? Waneer is graffiti überhaupt graffiti? Waar ligt de scheiding tussen klassieke graffiti, die als ware ook maar een abstrahering van de gewone typografie is, en erkende kunst?